Het begon allemaal rustig, van een nacht wat voorweeën naar een volgende nacht met meer frequentere en echte weeën maar nog goed op te vangen. Ik focuste me hierbij op positieve affirmaties en m.n. het idee dat deze pijn goed/functioneel is hielp mij enorm. Ik was niet bang voor de pijn maar wist dat ik deze nodig zou hebben om de ontsluiting te laten vorderen. Ook de ademhaling en de rust tussen de weeën door die ik geleerd had tijdens de cursus van Noor hielp mij om echt van dit proces te genieten. Ik had de hele nacht al iedere 3 minuten een wee maar kon tussendoor goed uitrusten en soms zelfs wegdommelen. Om 08.30 toucheerde de verloskundige mij en bleek dat ik al 8 cm ontsluiting had. Ging het dan echt gebeuren? Een droombevalling, thuis, in bad?! De verloskundige voelde nog even verder en moest mij helaas meedelen dat zij iets geks voelde en niet zeker wist of de placenta aan de voorkant was komen te liggen. Dit zou gevaarlijk zijn en we moesten dus met spoed naar het ziekenhuis. Hierover twijfelde ik geen seconde want de veiligheid van mijn kindje staat natuurlijk voorop. In het ziekenhuis bleek het loos alarm. Aangezien ik al 8 cm ontsluiting had en er in het ziekenhuis een verloskamer was waar ik samen met mijn vriend en verloskundige kon blijven en er ook een bevalbad kon worden opgezet besloot ik in het ziekenhuis te blijven. Helaas stagneerde de ontsluiting hier. De hele dag heb ik in het ziekenhuis verbleven met geen enkele vordering in de ontsluiting. Uiteindelijk is besloten om mijn weeën op te wekken met synthetische oxytocine omdat ik niet langer in het ziekenhuis een kamer kon bezet houden en naar huis gaan voelde voor mij als geen optie meer.

Doordat ik de heftige rugweeën alleen trillend tegen een muur leunend kon opvangen en ik tijdens het bijstimuleren van de weeën op een bed moest liggen besloot ik ook een ruggenprik te nemen. Dit had een positief effect uiteindelijk. De ruggenprik bracht me namelijk even terug bij mezelf en mijn kindje. Ik herinnerde wat Noor tijdens de cursus had verteld. Zelfs onder verdoving en tijdens inleiden heeft het zin om rustig adem te halen. Ik kon een koptelefoon lenen en kon me even afsluiten en focussen op mijn buikademhaling en contact maken met mijn kindje en zelf even op adem komen. Na 1,5 uur zat ik op 10 cm ontsluiting en werd de ruggenprik uitgezet zodat ik kon gaan persen. Dat heeft nog zo’n 1,5 uur geduurd want mijn kindje wilde niet dalen en mijn baarmoeder werkte niet mee. Op volle kracht, met mijn benen in mijn nek, plat op mijn rug (alles van hoe ik het me niet had voorgesteld – nml met de zwaartekracht mee, zuchtend, het liefst in bad, alleen met mijn vriend en verloskundige..) heb ik op mijn ALLERHARDST geperst, vooral toen er werd aangekondigd dat ik mij toch moest gaan voorbereiden op een keizersnede. Hell no! dacht ik. Het hartje ging achteruit.. maar dat gebeurd vaker tijdens het persen.. Nog even KEIHARD persen dan maar… langzaam daalde mijn kindje een beetje en op een gegeven moment kon ik met een spiegel zijn haartjes zien, wauw! Wat is persen cool! Vooral toen ik zijn haartjes kon zien en wíst dat het ging lukken! Na zijn (grote) hoofd glibberde zijn lichaampje er makkelijk achteraan en werd mijn kindje direct op mijn borst gelegd. We hebben een zoon! Ik werd zoals ik had aangegeven daarna direct met rust gelaten zodat ik samen met mijn partner en zoontje kon genieten van het samenzijn. 

Mijn ervaring

Ik kijk positief terug op mijn bevalling omdat ik mij goed had voorbereid en wist dat je een bevalling niet kon plannen. Het loopt nooit (precies) zoals je wilt. Je hebt wel veel invloed op het proces. Ik had het gevoel de regie te houden over het proces, ik kon contact maken met mijn kindje tijdens de bevalling en ik kon voorkomen dat het eindigde met een keizersnede. De cursus van Noor heeft hierbij ontzettend geholpen. Ook het boek de vrije geboorte was enorm waardevol ter voorbereiding. Een bevalling is echt iets om naar uit te kijken en niet om tegenop te zien. Het is zo’n bijzondere ervaring. Ik gun iedere zwangere vrouw om dit zo te ervaren. Wanneer je goed voorbereid bent is de kans veel groter dat dit ook zo ervaren wordt lijkt mij.